از وجوه تشابه و اشتراک تاریخ صدر اسلام و تاریخ انقلاب اسلامی، وجود پدیده خاص ریزشها و رویش‌ها است که البته می‌دانیم اصولاً خصیصه هر حرکت مستمری آن است که عده‌ای به دلایل مختلف از همراهی با آن بازبمانند و در طول زمان نیز عده‌ای به آن اضافه شوند. وجود ریزش و رویش در یک حرکت سیاسی‌ـ اجتماعی (آن هم از نوع انقلابی) اصلاً عجیب و غیرمنتظره نیست. با این حال، نوع مصادیق این پدیده، خصوصاً در بعد ریزش، گاهی سبب ایجاد شگفتی در تحلیل‌گران و ناظران بیرونی و درونی میشود.
وجود پدیده ریزشها و رویش‌ها را می‌توان یکی از ویژگی‌های رایج جنبش‌های سیاسی و اجتماعی و انقلابات در طول تاریخ دانست. اصولاً خصیصه هر حرکت مستمری آن است که عده‌ای به دلایل مختلف از همراهی با آن بازبمانند و در طول زمان نیز عده‌ای به آن اضافه گردند. وجود ریزش و رویش در یک حرکت سیاسی‌ـ اجتماعی (آن هم از نوع انقلابی) اصلاً عجیب و غیرمنتظره نیست. با این حال، نوع مصادیق این پدیده، خصوصاً در بعد ریزش، گاهی سبب ایجاد شگفتی در تحلیل‌گران و ناظران بیرونی و درونی میشود.
از آغازین روز‌های پیروزی انقلاب، نگاه امام راحل عظیم‌الشأن (ره) بر حضور همه نیرو‌های مبارز مذهبی در حرکت انقلاب بود و بر همین اساس بود که در شکل‌گیری دولت موقت، به نخست‌وزیر موقت توصیه کردند که بدون در نظر گرفتن گرایش‌های حزبی و جناحی، ترکیب کابینه را معرفی کند. هرچند بازرگان به این توصیه عمل نکرد، اما امام (ره) تا زمانی که خود وی استعفا نکرد، به او فرصت کار داد و تنها زمانی که از زیر بار مسئولیت شانه خالی کرد، عرصه را به شورای انقلاب سپرد. پس‌ازآن در ماجرای اولین رئیس‌جمهور نیز حضرت امام (ره) به بنی‌صدر حداکثر اختیارات ممکن را تفویض کردند تا مسائل اساسی کشور همچون جنگ در مسیری صحیح به‌پیش رود.
جوامع انقلابی به تناسب قرب و بُعد افراد از آرمان‌‌ها، با پدیده‌‌های «ریزش» و «رویش» مواجه‌‌اند که مدیریت آنها برای مهار تبعات ریزش و بهره‌‌بردای از فرصت‌‌های رویش اهمیت مضاعفی دارد با توجه به ریزشها و رویش‌‌های انقلاب اسلامی از بدو پیروزی تاکنون، این پرسش مطرح است که راهبرد رهبرانقلاب در مدیریت این پدیده‌‌ها چگونه است؟