آقای مشاور! در حصر همکاری کرده اید یا رفع حصر؟

چندی پیش دکتر حسام‌الدین آشنا مشاور فرهنگی و سرپرست مرکز بررسی‌های استراتژیک رئیس‌جمهور در ضمن گفت‌وگویی مبسوط با ماهنامه اندیشه پویا در خصوص سابقه آشنایی و حضور در ستاد انتخاباتی اقای روحانی به نکته ای اشاره می کند که حاوی یک خطای و یا اعتراف تاریخی است.

وی در پاسخ به این سوال چه شد که آقای روحانی به سراغ شما آمدند، آیا آشنایی وی با شما پیشینه قدیمی‌تری داشت، اظهار داشت: من در یک مورد با ایشان همکاری نزدیکی داشتم. سال 77 در جریان مسئله رفع حصر آیت‌الله منتظری با ایشان از نزدیک کار کردم و فکر می‌کنم خاطره خوبی از آن تجربه داشتم.

وی نقش خود را در آن ماجرا مشاور خواند و افزود: آقای دری‌نجف‌آبادی از من خواستند که به آقای روحانی کمک کنم.

انکار ولایت سیاسی امیرالمؤمنین در تنها کشور پیروِ اهل بیت!

انکار ولایت سیاسی امیرالمؤمنین در تنها کشور پیروِ اهل بیت!

وقتی خط فکری پدرمعنوی گروهک تروریستی از سرمقاله روزنامه اصلاح طلب سر درمیاورد.

روزنامه بهار در سر مقاله روز چهارشنبه خود به قلم علی‌اصغر غروی (از عناصر نهضت آزادی و فرزند محمدجواد غروی اصفهانی) با عنوان «امام؛ پیشوای سیاسی یا الگوی ایمانی؟» مدعی گردید که «جزو وظایف رسولان الهی، از جمله پیامبر اسلام، تعیین جانشین یا خلیفه، که اصطلاحا نصب می‌گویند، برای تشکیل حکومت و اداره امور دنیای مردم نبوده است. پیامبران و به‌ویژه پیامبر اعظم برای رهایی بشر از همه قیود و بندهای جهل و بردگی و اسارت مبعوث شده‌اند (اعراف 157). نصب یا تعیین، در خود، مفهوم سلب آزادی و نوعی از بندگی و بردگی را دارد. از این‌رو ناقض هدف بعثت رسول اسلام، مذکور در آیه 157 اعراف است. بر این پایه حتما رسول اسلام خود ناقض پیامی که آورده است نمی‌شود./ پس پیام غدیر از سوی رسول آزادی و رهایی و عدل، معرفی ولی و امام مردم است تا قیام قیامت، نه تعیین و نصب حاکم سیاسی برای مدتی کوتاه.»

چه کسی مقصر ریزش ها است؟

چه کسی مقصر ریزش ها است؟

 

جوامع انقلابی به تناسب قرب و بُعد افراد از آرمان‌‌ها، با پدیده‌‌های «ریزش» و «رویش» مواجه‌‌اند که مدیریت آنها برای مهار تبعات ریزش و بهره‌‌بردای از فرصت‌‌های رویش اهمیت مضاعفی دارد با توجه به ریزش‌‌ها و رویش‌‌های انقلاب اسلامی از بدو پیروزی تاکنون، این پرسش مطرح است که راهبرد رهبرانقلاب در مدیریت این پدیده‌‌ها چگونه است؟

وجود پدیده‌ی ریزش‌ها و رویش‌ها را می‌توان یکی از ویژگی‌های رایج جنبش‌های سیاسی و اجتماعی و انقلابات در طول تاریخ دانست. اصولاً خصیصه‌ی هر حرکت مستمری آن است که عده‌ای به دلایل مختلف از همراهی با آن بازبمانند و در طول زمان نیز عده‌ای به آن اضافه گردند. وجود ریزش و رویش در یک حرکت سیاسی‌ـ‌اجتماعی (آن هم از نوع انقلابی) اصلاً عجیب و غیرمنتظره نیست. با این حال، نوع مصادیق این پدیده، خصوصاً در بعد ریزش، گاهی سبب ایجاد شگفتی در تحلیل‌گران و ناظران بیرونی و درونی می‌‌شود.

انقلاب فرهنگی و انقلابیون پشیمان

انقلاب فرهنگی و انقلابیون پشیمان

در آغازین سپیده دم انقلاب اسلامی، از اولین انتظارات اساسی از نظام جمهوری اسلامی، تحول در عرصه‌های مختلف خصوصا عرصه فرهنگ در سطوح عالی و نخبه سازی بود. آن‌چه در سطح دانشگاه‌ها وجود داشت، ادامه روند آموزشی و تربیتی ناکارآمد و بلکه آلوده گذشته در کنار یک زائده جدید، یعنی تبدیل اتاق‌های متعدد دانشگاه به دفاتر ویژه گروه‌های ریز و درشت سیاسی بی ارتباط با مبانی حرکت تحول ساز مردم بود. مدیریت جدید نظام آموزش عالی تنها در صورتی که مدرک مستقیم و قابل ارایه ای از سرسپردگی اساتید به ساواک و یا عضویت در فراماسونری و... دست می‌یافت از ادامه فعالیتشان جلوگیری می‌کرد. علاوه بر این مدیریت وقت دانشگاه‌ها با اتکا به لیبرالیسم حاکم بر دولت موقت خود را موظف می‌دیدند که امکانات دانشگاه را در اختیار تبلیغات سیاسی گروه‌هایی قرار دهند که گاه در نقاط دیگر کشور مسلحانه در برابر نظام ایستاده بودند. محمد ملکی، رییس وقت دانشگاه تهران به گفته خودش، پیشنهاد کرده بود که تمام اتاق‌های یکی از ساختمان‌های این دانشگاه به طورکامل در اختیار گروه‌های سیاسی مختلف قرار داده شود.